Presteren: Op school krijg je cijfers, op je werk beoordelingen en op social media hartjes en duimpjes. Zo kun je zien hoe je het doet. Hoe je presteert. Of je goed genoeg bent. Daarnaast kun je jezelf ook nog vergelijken met anderen, jezelf hoge doelen stellen en leven naar verwachtingen van anderen.
Fijn hoor, al dat meten en al die inzichten. Handig om doelen te stellen, te kijken of je geschikt bent voor een bepaalde baan of een bepaalt pr kunt lopen/fietsen/gooien/zwemmen/etc. Maar wat nou als je geen goed cijfer haalt, niet genoeg likes krijgt en een keer een misser maakt op je werk? Faal je dan? Wat doet dit met je zelfvertrouwen?
Ruzie met een surfplank
Toen ik een jaar of 15 was ging ik met mijn ouders en mijn zusjes op vakantie naar frankrijk. We zaten op een camping bij een groot meer, mijn vader nam zijn boot mee om te zeilen en de surfplank met zeiltje ging ook mee. Mijn doel was om daar in het ondiepe water van de rand van het meer beter te leren windsurfen. Ik kon dit al wel, maar vond het niet goed genoeg: ik wilde meer. Op zich een mooi streven, maar omdat ik nogal een ongeduldige en gefrustreerde puber kon zijn, heb ik het precies 10 minuten geprobeerd: in het ondiepe water probeerde mijn moeder mij een ‘waterstart’ te leren, maar de plank draaide steeds. Woedend stampte ik het water uit en de rest van de vakantie heb ik op het strand gelegen. Ik had gefaald. Nu denk ik vooral: arme moeder ;). Maar ook: waarom gaf ik mezelf niet de kans om het rustig te leren, te proberen en mezelf de tijd te geven? Ik wilde niet leren, maar het direct kunnen. Ja en dat kan natuurlijk niet, zo faalde ik bij voorbaat al. Zo gingen trouwens ook wel eens gitaren door de woonkamer heen en is er (iets recentelijker) nog wel eens een fiets aan de kant gegooid. Gelukkig ben ik tegenwoordig redelijk zen ;).
Begin bij het begin
Om me heen zie ik dit veel: vooral de mensen die bij mij komen voor running therapie, zijn vaak vreselijk bang om niet te kunnen hardlopen, te falen, voor gek te staan. Ze willen het niet leren, maar ze willen het hardlopen al kunnen. Vaak zie je dan dat ze dit ook op andere aspecten in het dagelijkse leven doen. Ze willen alle ballen in de lucht houden, nemen te weinig rust en leggen de lat continue te hoog. Ze willen alles al kunnen, maar dit lukt niet direct. Gevolg: veel spanning, het gevoel van falen, altijd vergelijken met anderen. Dit is echt een grote oorzaak van burn-out! Herken je dit bij jezelf?
In een intake hoor ik bijna altijd: ‘Maar ik vind hardlopen heel moeilijk.’ Of: ‘ik heb geen conditie.’ Juist, daarom kom je dus bij mij: niet omdat je het al kunt, maar omdat je iets nieuws gaat leren. Je gaat van mij leren hoe je kunt hardlopen, maar ook hoe je dit kunt doen zonder die prestatie drang. Zonder dat je een veel te groot doel voor jezelf gaat stellen. Het doel van running therapie of hardlopen is namelijk: Plezier in sport en je lichaam inzetten, herstellen van je depressie of je burn-out, leren energie uit jezelf te halen, leren dat je niet faalt als iemand anders sneller is dan jij. Je leert dat je ook ‘beter’ kunt worden als je daar de tijd voor neemt. En nog veel meer.
Meer ruimte
Deze ‘lessen’ bespreken we vaak uitgebreid en dan blijkt dat dit allemaal ook kan worden toegepast in ‘de echte wereld’. Dat als je het presteren los laat en jezelf ruimte geeft om ergens beter in te worden, iets te leren, dat je er veel meer plezier in hebt. Je bent dan meer ontspannen en zult ook kunnen genieten van je voortgang en niet alleen van je al dan niet behaalde einddoel. Tevens wordt een groter doel veel beter haalbaar als je het in kleinere, haalbare doelen knipt.
Herken je jezelf in bovenstaand verhaal? Wil je ook altijd meer, verwacht je te veel van jezelf en ervaar je veel spanning rondom ‘presteren’? Laat het hieronder weten of neem contact met me op.
Wees een beetje lief voor jezelf!
